30 de abril de 2013

Os escraches, os fíos invisíbeis e Neus Català | Els escarnis, els fils invisibles i Neus Català


Foto: Blog de Mila Arcarons

Hai unhas semanas, facendo un repasiño aos xornais dixitais, atopei un artigo de Júlia Otero en El Periódico de Catalunya no que a Júlia dicía o evidente: que comparar os escraches co nazismo era unha burrada premium. Pero o orixinal era o recurso argumentativo: basicamente recomendaba ler o libro sobre a vida de Neus Català (resistente en Catalunya e en Francia e supervivinte de campos de exterminio nazis) antes de botar a lingua a pacer chea de veleno e sen xeito.

Entón engadín ese libro, "Un cel de plom", á miña "lista de desexos" de Amazon. Algúen consultou furtivamente esa lista. E agora estou devorando o relato dunha muller máis forte que todos os exércitos invasores xuntos.

Curiosos fíos condutores. Partindo dunhas declaracións tan ridículas e desprezábeis como as dos nazitodólogos e os etatodólogos cavernarios, cheguei até a lectura dun libro que me está a transmitir un optimismo a proba de bombas. Neus relátanos, novelada por Carme Martí, o sufrimento máis desgarrador e destrutivo que unha persoa pode sufrir. Porén, o que respiro cando leo as súas desventuras é enerxía, capacidade de cambiar o que nos rodea, resistencia, solidariedade, optimismo, loita por un futuro mellor, individual e colectivo.

Os tempos son difíciles e inxustos, pero temos tantos camiños por construír, tanto Sol a nos iluminar, tanta choiva de primavera, que o mellor que podemos facer e armarnos de valentía e optimismo crítico, e adiante.

Fa algunes setmanes, fent un repàs als diaris digitals, vaig trobar un article de Júlia Otero a El Periódico de Catalunya on la Júlia deia una evidència: que comparar els escarnis amb el nazisme era una rucada premium. Però l'original era el recurs argumentatiu: bàsicament recomenaba llegir el llibre sobre la vida de Neus Català (resistent a Catalunya i a França i supervivent de camps d'extermini nazis) abans de parlar sense criteri i amb la llengua plena de verí.

En aquell moment vaig afegir aquell llibre, "Un cel de plom" a la meva "llista de desitjos" d'Amazon. Algún va consultar furtivament aquella llista. I ara estic devorant el relat d'una dóna més forta que tots els exèrcits invasors junts.

Curiosos fils conductors. Partint d'unes declaracions tan ridícules i menyspreables com les dels nazitodòlegs i els etatodòlegs cavernaris, he arribat a la lectura d'un llibre que m'està transmetent un optimisme a prova de bombes. La Neus ens relata, novelada per Carme Martí, el patiment més esfreidor i destructiu que una persona pot patir. I, tanmateix, el que respiro quan llegeixo les seves desventures és energia, capacitat de millorar el que ens envolta, resistència, solidaritat, optimisme, lluita per un futur millor, individual i col·lectiu.

Els temps són difícils i injustos, però tenim tants camins per construir, tant de Sol iluminant-nos, tanta pluja de primavera, que el millor que podem fer és armar-nos de valentia i optimisme crític, i endavant.

24 de abril de 2013

O zapatazo 2.0 de Beiras

Foto: (c) AGE
Aí vai a miña opinión (se cadra nada orixinal), por se a alguén lle interesa. Beiras ten dúas posíbeis razóns para facer o que fixo hoxe.

1 - Liberar dalgún xeito a carraxe que xera que se cachondeen dun por emocionarse, que fagan chanza de amigos que morreron por culpa de energúmenos como Marcial Dorado.

2 - A vontade premeditada de dar unha chamada de atención, ao estilo do zapatazo histórico, sobre un tema que xa estaba desaparecendo dos medios, especialmente dos do réxime, e tamén se cadra das mentes de moitos cidadáns.

Tal como o vexo, calquera das dúas razóns son suficientes para dar un golpe na mesa. Se foi carraxe, eu empatizo con ese sentimento provocado por quen se mofa da sensibilidade dun. Se foi estratexia mediática, Beiras hoxe copa as portadas de todos os medios dixitais e os meus compañeiros madrileños comentáronme a xogada no xantar. Misión cumprida, logo.

Anímovos á fraternidade e a cuestionar certas normas da "etiqueta" parlamentaria. O forno non está para bolos.

(Texto pouco elaborado, adaptado dun comentario meu en Praza)

15 de abril de 2013

El Quijote na ouriceira


Nunca é un mal momento para ler El Quijote. Teño a sensación parva de que ten máis sentido ler El Quijote vivindo en Castilla (ou Comunidad de Madrid, se iso existe). De momento engancha. A atmósfera e a lingua despregada son golosinas literarias. Pero o pobre Sancho xa levou demasiados paus.

Ao acabar o anterior parágrafo pensei de súpeto no Quijote extraviado e cruzando os soutos do Incio. Se cadra tales aventuras daban para unha desas innecesarias extensións de obras exitosas. Iso si: disque Miguel era de Cervantes.