26 de setembro de 2012

As rabuñaduras do 25-S | Les esgarrapades del 26-S

Imaxe: @justacreep

É curioso ver como os medios internacionais tratan o rodeo ao Congreso de onte en Madrid. Simplemente falan de grande manifestación anti-austeridade. Dese xeito, paréceme, equipárana a todas as protestas contra os recortes de Grecia, Portugal e Italia, en cada país coas súas características. E, visto desde esa perspectiva, as manifestacións non deixan de ser "danos colaterais" da estafa á que nos teñen sometidas. É parte do xogo, como un maltrador que entende que o seu maltratado lle solte algunha rabuñadura.

Porén, penso que algo está cambiando. Os cambios profundos son lentos. Pero entre a “poboación pasiva” cada vez teñen máis lexitimidade as alternativas á política de desprotección e expolio ás desfavorecidas que se nos quixo vender como única posíbel. Sabiamos que o 25-S o PPSOE non ía “disolverse e entregar as actas”, e que hoxe 26-S Juancar de Borbón non vai entregar a escopeta nacional de Froilán e marchar a Grecia para non voltar. Pero Rajoy e Rubalcaba e tantos outros comezan a estar nerviosos. Eu prefiro que vivamos nunha sociedade sen medo, pero polo momento non está mal que deixe de estar o medo exclusivamente na sociedade traballadora. Polo menos que lles escozan un pouco as rabuñaduras, que sintan un mínimo temor a que se lles infecten. Creo que iso é novo.

És curiòs veure com els mitjans internacionals tracten el cercle al Congreso d'ahir a Madrid. Simplement parlen de gran manifestació anti-austeritat. D'aquesta manera, em sembla, l'equiparen a totes les protestes contra les retallades de Grècia, Portugal i Itàlia, a cada país amb les seves característiques. I, vist des d'aquesta perspectiva, les manifestacions només són "danys col·laterals" de l'estafa a la qual ens tenen sotmeses. És part del joc, com un maltractador que entèn que el seu maltractat l'esgarrapi una miqueta.

Tanmateix, penso que alguna cosa està canviant. Els canvis profunds són lents. Però entre la "població passiva" cada cop tenen més legitimitat les alternatives a la política de desprotecció i espoli a les desafavorides que se'ns ha volgut vendre com a única possible. Savíem que el 25-S el PPSOE no "es dissoldria i entregaria les actes" i que avui 26-S el Juancar de Borbó no entregarà l'escopeta nacional de Froilà i marxarà a Grècia per no tornar. Però Rajoy i Rubalcaba i tants altres comencen a estar nerviosos. Jo prefereixo que visquem en una societat sense por, però de moment no és mala cosa que la por deixi d'estar exclusivament a la societat treballadora. Almenys que els hi coguin una mica les esgarrapades, que sentin una mica de temor de que les feridetes s'infectin. Crec que això és nou.

21 de setembro de 2012

The King of Spain and @masaenfurecida | El Rey y @masaenfurecida

Foto: The 4th Media


In the style of the spanish twitter star @masaenfurecida: Juan Carlos de Borbón says that we must row together towards the existence of a distinction between the King and the subjects. He want us to row together in the direction of being swindled, all together in the direction of losing our right to have an universal education and a health education system. He want us to row together towards the worst combination of economic neoliberalism and ethic retrogradation.

We say no. We are citizens and we want to be free. We want to form free countries, free nations and free states. Self-determination and republics. Freedom, equality and fraternity.

Como diría @masaenfurecida: Juan Carlos de Borbón propone que rememos todos juntos en la dirección de que siga existiendo la diferencia entre Rey y súbditos. Que rememos todos juntos en la dirección de dejarnos estafar, todos juntos en la dirección de perder el derecho a la educación y a la sanidad universales. A remar todos juntos en la dirección de la peor combinación de neoliberalismo económico y retrogradación ética.

Pues no, somos ciudadanas que queremos ser libres. Que queremos configurar pueblos, naciones y estados libres. Autodeterminación y repúblicas. Libertad, igualdad y fraternidad.

20 de setembro de 2012

Nano-crítica: "A Short History of Nearly Everything"

My rating: 5 of 5 stars

Todo ser humano debería ler este libro. O planeta, a evolución, a ciencia, o tempo, o espazo... O libro nalgún momento perde ritmo, cando se para demasiado nas pelexas entre uns científicos e outros, pero ten algúns toques de humor freaky brillantes que o compensan. Un 10.

Every human being must read this book. The planet, the evolution, science, time, space... Sometimes the book loses its flow, specially when the author gives all the details of the arguments between scientists, but this is compensated by the freak sense of humor of the writer. Excellent.

View all my reviews

19 de setembro de 2012

Thought #2 | Pensamento 2

Foto: Ventura2

Friday the forteenth of september two thousand and twelve, barely four point five billion years after the formation of the Earth, in the time where that asteroid had not already crashed into the Earth's surface. That collision, you know, created another sphere, called The Moon, necessary for the shadowsynthesis of those weird plants called moonflowers.

The gliding of a train is almost an orbit, crossing masses of Higgs bosons, splashing yellow lights out of the visible spectrum.

There are no potholes between the dos-varas-castellanas-wide* sleepers. Castillian standards are disappearing to the east of Monegros.

Leaving a city so that you can learn to enjoy it. Savouring a tea, even if it is not from Chelsea. A friend missing you, and telling you so. And to see sincerity in his eyes.

An unknown person close to me -inside the train- is doubting and has lost the balance of the lame funambulist just for a second. This second may last for years or days. I also have been there. I know how to rebuild all the Lego structure when somebody and/or the climate pulls down your castle.

Playing the guitar in a train must be the most melancholic activity a human being can do. The human gene. The Internationale.

Venres catorce de setembro de dous mil doce, só catro mil cincocentos millóns de anos despois da formación da Terra, cando aínda aquel asteroide non se escarallara contra a superficie do planeta, dando lugar a unha outra esfera que hoxe chamamos Lúa, motor sen o cal non poderían funcionar de ningún xeito esas plantas enigmáticas chamadas xiralúas.

Ten algo o deslizamento do tren de órbita a cruzar masas de bosóns de Higgs, salpicando luces amarelas fóra do espectro visíbel.

Non hai baches entre as travesas de dúas varas castelás de amplo. Que pouco tempo lle queda aos estándares casteláns ao leste dos Monegros.

Marchar dunha cidade para aprender a gozala. Saborear o té, aínda que non sexa o que toman en Chelsea. Que un amigo te bote de menos, e que cho diga. E que vexas a sinceridade nos seus ollos.

Hai persoas perto, no mesmo tren, que dubidan e perderon o equilibrio da funambulista coxa por un segundo. Ese segundo que pode durar anos ou días. Eu tamén estiven alí. Sei refacer toda a construción de Lego cando alguén e/ou o clima che esborrallou todo o teu castelo.

Tocar a guitarra no tren ten que ser a actividade máis melancólica que pode realizar un ser humano. O xénero humano. A Internacional.


*equivalent to six-feet-wide, if google doesn't lie

11 de setembro de 2012

Independència

independència
f. [LC] [PO] Condició d’independent. Aquesta noia sempre ha volgut conservar la independència.
f. [LC] [PO] Exempció de dependència.
f. [PO] Situació d’una col·lectivitat, d’un poble, d’un país, etc., no sotmesos a l’autoritat d’altres. La independència d’una nació. La Guerra de la Independència.

(Diccionari Institut d'Estudis Catalans)