1 de maio de 2013

Hasta nunca, José Mourinho


Foto: Libertad Digital

Soy barcelonista, pero ésto no tiene nada que ver con el barcelonismo. O sí.

José Mourinho, al final de esta temporada te marcharás de España y eso será un alivio para todas las personas dignas de considerarse como tales.

José Mourinho, pocas actitudes me provocan más rechazo que una inflamación purulenta de ego. Eso has sido tú durante tus años en el Real Madrid.

José Mourinho, tú, que sabes que como estrella mediática futbolística eres un ejemplo para toda la infancia, tú, fuiste a traición a por Tito Vilanova para clavarle tu dedo en su ojo. No fue un codazo en el medio de un calentón de una discusión que se os había ido de las manos, dos no pelean si uno no quiere, etc. No. Tú, José Mourinho, le dijiste a todos los niños madridistas: niños, si queréis herir a alguien, a sangre fría y de manera premeditada, para conseguir vuestro objetivo, hacedlo. Y después, si acaso, decid que no conocéis de nada al agredido. O decid que las notas de Bárcenas son falsificadas. Que más da. El grafólogo que diga lo que quiera. El vídeo que diga lo que quiera. El libro de averías del metro de Valencia ya lo haremos desaparecer.

José Mourinho, provocaste que muchos amantes de los Barça-Madrid y de los Madrid-Barça deseásemos que nunca más se enfrentasen estos dos equipos. No por miedo a que perdiera el Barcelona, no. Llegó un momento en el que tener que presenciar tu despliegue de mentiras, fanfarronadas, insinuaciones victimistas, karankismos calculados, tener que verte en la televisión era lo último que queríamos.

José Mourinho, estabas convencido de que contra el Barcelona, que tenía esa aura de santidad, no sé si exagerada, tú tenías que oponer el demonio, el infierno. Cuanto peor, mejor. El defensa Pepe aleccionado por ti para romper las piernas de quien fuese necesario. Y fallaste. En muchos momentos parecía que serías campeón de la Champions League después de despreciar y burlarte de toda Europa. Por suerte no lo has conseguido.

José Mourinho, ésta no te la perdono: desquiciaste a Josep Guardiola. Sé que ése era uno de tus objetivos principales: machacar y humillar a Guardiola. No podías tolerar que alguien ganase comportándose como una persona digna y educada. Guardiola no es Dios, pero en la escala de dignidad de las personas siempre ha estado 10 kilómetros por encima de ti, y lo sabes. Guardiola posiblemente se fue porque no compartía la manera de trabajar de Sandro Rosell, pero seguro que tuvo mucho que ver también que te quería perder de vista. Cuando Laporta (otro que no es Dios, pero esa es otra historia) dejó de responder a tus bravuconadas, le tocó a Guardiola responderte. Y sí: en las salas de prensa eras el puto amo. El puto amo al nivel de Montoro hablando de Gerard Depardieu, el puto amo al nivel de Belén Esteban diciendo "mentiendes?", ese otro puntal podrido de la estructura de la estulticia supina.

José Mourinho, tu fuiste hasta ayer mismo el lado deportivo de la estafa económica, política y social en la que estamos metidos.

José Mourinho, tengo que agradecerte una cosa: cuando llegué a Madrid hace un año no me sentí extranjero por ser del Barça. Gracias a ti, pude conversar con muchos madridistas y ponerte a caldo juntos: barcelonistas y madridistas antimourinhistas juntos por una buena causa.

José Mourinho, ya me despido. Solo quiero que sepas que eres el tipo de persona que espero que nunca triunfe en la vida. Espero que más pronto que tarde la sociedad racional, ética, cariñosa, te vaya dejando cada vez más solo.

José Mourinho, como decía mi profesor de academia (un madridista convencido y divertido, no como tú): que lleves tanta paz como descanso dejas.

Até nunca, José Mourinho


Foto: Libertad Digital

Son Barcelonista, pero isto non ten nada que ver co barcelonismo. Ou si.

José Mourinho, a final desta tempada marcharás de España e iso será un alivio para todas as persoas dignas de considerarse como tales.

José Mourinho, poucas actitudes me provocan máis rexeitamento que unha inflamación purulenta de ego. Iso foches ti durante os teus anos no Real Madrid.

José Mourinho, ti, que sabes que como estrela mediática futbolística es un exemplo para toda a infancia, ti, foches a traición a por Tito Vilanova para clavarlle o teu dedo no seu ollo. Non foi un codazo no medio do quentón dunha discusión que se vos fose das mans, dous non pelexan se un non quere, etc. Non. Ti, José Mourinho, dixécheslle a todos os nenos madridistas: nenos, se tedes que ferir a alguén, a sangue fría e de xeito premeditado, para conseguir o voso obxectivo, facédeo. E despois, se acaso, dicide que non coñecedes de nada ao agredido. Ou dicide que as notas de Bárcenas son falsificadas. Iso tanto ten. O grafólogo que diga o que queira. O vídeo que diga o que queira. O libro de avarías do metro de Valencia xa o faremos desaparecer.

José Mourinho, provocaches que moitos amantes dos Barça-Madrid e dos Madrid-Barça desexásemos que nunca máis se enfrentasen estes dous equipos. Non por medo a que perdese o partido o Barcelona, non. Chegou un momento no que ter que presenciar o teu despregamento de mentiras, fanfarronadas, insinuacións victimistas, karankismos calculados, ter que verte na televisión era o último que queriamos.

José Mourinho, estabas convencido de que contra o Barcelona, que tiña esa aura de santidade, non sei se esaxerada, ti tiñas que opoñer o demo, o inferno. Canto peor, mellor. O defensa Pepe aleccionado por ti para rachar coas pernas de quen fose necesario. E fallaches. En moitos momentos semellaba que serías campión da Champions League despois de desprezar e burlarte de toda Europa. Por sorte non o conseguiches.

José Mourinho, esta non cha perdoo: desquiciaches a Josep Guardiola. Sei que ese era un dos teus obxectivos principais, machacar e humillar a Guardiola. Non podías tolerar que alguén gañara comportándose como unha persoa digna e educada. Guardiola non é Deus, pero na escala de dignidade das persoas sempre estivo 10 quilómetros por riba de ti, e sábelo. Guardiola posiblemente marchou porque non compartía a maneira de traballar de Sandro Rosell, pero seguro que tivo moito que ver tamén que te quería perder de vista. Cando Laporta (outro que non é Deus, pero esa é outra historia) deixou de responder ás túas bravuconadas, tocoulle a Guardiola responderche. E si: nas salas de prensa eras o puto amo. O puto amo ao nivel de Montoro falando de Gerard Depardieu, o puto amo ao nivel de Belén Esteban diciendo “mentiendes?”, ese outro puntal podre da estrutura da estulticia supina.

José Mourinho, ti foches até onte mesmo o lado deportivo da estafa económica, política e social na que estamos metidos. 

José Mourinho, teño que agradecerche unha cousa: cando cheguei a Madrid hai un ano non me sentín un estranxeiro por ser do Barça. Grazas a ti, puiden conversar con moitos madridistas e poñerte a caldo xuntos: barcelonistas e madridistas antimourinhistas, xuntos por unha boa causa.

José Mourinho, xa me despido. Só quero que saibas que es o tipo de persoa que agardo que nunca triunfe na vida. Agardo que máis pronto que tarde a sociedade racional, ética, agarimosa, te vaia deixando cada vez máis só.

José Mourinho, como dicía o meu profesor de academia (un madridista convencido e divertido, non coma ti): que leves tanta paz como descanso deixas.