Buñuel desencadenado

Outro luns en La Esencia. Esta vez Jesús de la Vega preséntanos un documental sobre a vida e a obra de Luis Buñuel e unha película súa: "Simón del Desierto".

Debo recoñecer que esta vez non sabía que esa era a proposta. A miña actitude é ir os luns coa mente aberta, a ver con que me sorprende Jesús. E debo recoñecer tamén que nunca vira nada de Buñuel. Era para min un deses centos de referentes culturais na lista de pendentes.

Aínda que chego un cuarto de hora tarde, parece que a reportaxe sobre Luis acaba de comezar. Gústame descubrir as súas conexións coa xeración do 98 e coa xeración do 27 e especialmente os rincóns madrileños onde coñece a outros artistais (escritores, pintores) fundamentais españois. Todo aquilo ao que eu durante a escola e o instituto non lle prestara a máis mínima atención. Aquelas profesoras de literatura española... en fin, esa é outra historia.

O documental en si é unha peza para observar con curiosidade. Creo que dos anos 70, co ritmo e o estilo da época, e cun Franco moi presente na ollada que deita sobre Buñuel. Buñuel, como tantos outros da súa quinta, estivo en París, Nova Iorque, México... o talento precisa tempo de maduración e exploración do planeta, semella. 

Tomamos unha cervexa ao remate do documental e logo comeza a película: "Simón del Desierto". Un xeito pouco común de comezar a explorar a obra de Buñuel, creo. Non o pensei naquel momento, pero agora vexo "La Vida de Brian" como unha extensión e retorsión de Simón del desierto. Spoiler: riba dunha columna no semideserto, Simón medita e evita todas as tentacións. Aos seus pés van desfilando e vanse autorretratando a Igrexa, un anano pastor e o demo transfigurado en muller. Simón resiste, resiste, resiste, resiste, até que acaba aerotransportado polo demo-muller, abandonando a súa columna. Última escena: guateque dos 70, deses que as fascinadas polo retro adoran. Longa secuencia de bailes contemporáneos. Recoñezo que me encanta a música que alí soa. Enfocan a mesa. Alí está sentado Simón, poderiamos ser ti ou eu, con ollos absortos. A muller-demo sae a bailar. Fin.

Seica é un filme inacabado. O bo de saber que estás ante un surrealista é que lle proporcionas un extra de permisos ao cineasta para que faga o que lle praza. Seica non estou ante a súa obra mestra, pero "Simón del Desierto" conseguiu que captara un chisco o estilo de Buñuel, e que teña moitas máis ganas de ver "Un Perro Andaluz" ou outros dos seus delirios.

Cinefórum presentado por Jesús de la Vega:

todos os luns ás 8 en La Esencia Bar.